Νηστεία και Μυήσεις (Μέρος Δεύτερο)

Στο Νηστεία και Μυήσεις (Μέρος Πρώτο) εξετάσαμε την έννοια της Νηστείας ως προπαρασκευαστικό στάδιο πριν έρθει η ώρα της Μύησης. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλα προπαρασκευαστικά που καλούμαστε να βιώσουμε μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, στη Μύηση, όμως όλα έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: την απώλεια. Μιλώντας για τη Νηστεία, είδαμε πως υπάρχει απώλεια σε ποσότητες και είδη τροφής, όμως το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα. Στο Νηστεία και Μυήσεις (Μέρος Δεύτερο) θα δούμε κάποια από αυτά τα στάδια.

Από τα Ελευσίνια Μυστήρια μέχρι σήμερα, η Σιγή έχει γίνει ταυτόσημο των Μυητικών διαδικασιών. Ναι, ζητείται από τον δόκιμο να σταματήσει να μιλά για να μπορέσει να βρει το κέντρο του και να εστιάσει το νου του σε όσα θα ακολουθήσουν και σε όσα θα δοκιμαστεί, άλλες φορές βέβαια ο λόγος είναι και λόγω πιστεύω καθώς υπάρχουν ορισμένοι «Ιεροί Τόποι» που θεωρείται ασέβεια ο δόκιμος να μιλήσει ή να βγάλει κάποιον ήχο που θα διαταράξει την ενέργεια του χώρου.

Μια ακόμα απώλεια που συμβαίνει στις Μυητικές Εισδοχές, είναι η απώλεια της Όρασης ή της Ακοής ή μπορεί και της Αφής. Ή ακόμα και συνδυασμός αυτών μπορεί να προκύψει και όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της τελετουργίας που θα βιώσει ο δόκιμος για τα οποία όμως δεν μπορεί να γνωρίζει νωρίτερα.

Στο σήμερα όμως τι γίνεται;

Στην εποχή μας, το Internet έχει υπάρξει ένας πλούσιος οδηγός ενημέρωσης και πληροφόρησης τέτοιας γνώσης. Ο καθένας μας μπορεί να ψάξει και να βρει σχεδόν όλες τις τελετουργίες σε κάποια γλώσσα, συνήθως στα αγγλικά, και να μελετήσει την διαδικασία και εν τέλει να χάσει το νόημα. Διαβάζοντας δημιουργούμε εμείς τις δικές μας εικόνες και τα δικά μας ψυχικά συστήματα ενεργοποιούνται και εκφράζονται με έναν τρόπο γνωστό σε εμάς, όχι όμως με αυτό που έχει ως σκοπό η κάθε τελετουργία να ενεργοποιήσει.

Στις Εσωτερικές Σχολές είναι πολύ σημαντική η διαδοχή γιατί θεωρείται πως ο Μύστης ενεργοποιεί το κανάλι της Σχολής και συνδέει τον Δόκιμο που γίνεται Νεόφυτος και αρχίζει ένα ταξίδι για να γίνει Μύστης και ο ίδιος (ιδανικά μιλώντας) και έτσι συνεχίζεται η ροή. Έτσι, συναντάμε τις Αποστολικές χειροτονίες που αν και προέρχονται από την Χριστιανική Θρησκεία, κάπου στη πορεία φαίνεται να έκανε παράλληλη διαδρομή μέσα από Εσωτερικές Σχολές αλλά και στη Wicca, έτσι βλέπουμε πολλές Παραδόσεις να «προωθούν» την διαδοχική ρίζα τους από τον Πατέρα της Wicca, G. B. Gardner.

Στον αντίποδα αυτής της σκέψης, συναντάμε τον Raymond Buckland (μαθητή μυημένο του Gardner) που «έδωσε» στον Κόσμο την Seax-Wicca και μέσω αυτής δίδαξε την έννοια της Αυταφιέρωσης ή Αυτο-μύησης. («Το πλήρες βιβλίο της Μαγείας» , Κεφάλαιο 4^ο και Κεφάλαιο 15^ο)

Αυτό που δεν αλλάζει όμως και στις 2 αυτές περιπτώσεις (της μύησης σε κάποια εσωτερική σχολή ή της αυταφιέρωσης) είναι η κεντρική δομή, ο άξονας κατά τον οποίο κινούμαστε και βιώνουμε την Μύηση. Μπορεί το βίωμα να διαφέρει όταν σε αυτό επιδρούν κάποιοι άνθρωποι αντί ενός και μάλιστα του εαυτού μας αλλά τα κριτήρια που επιλέγουμε είτε την ομαδική διαδικασία είτε την ατομική αφορά σε μια άλλη συζήτηση και θα το δούμε σε επόμενο άρθρο.

Πού πάμε;

Επιστρέφουμε λοιπόν στην προπαρασκευαστική διαδικασία και είδαμε την απώλεια σε φαγητό, σε αισθήσεις, γιατί όχι και σε πράγματα; Μπορεί να ζητηθεί από τον δόκιμο να αφήσει κάποια αντικείμενα που κουβαλά εκτός της διαδικασίας, αυτά μπορεί να είναι οτιδήποτε από το πορτοφόλι και το κινητό μέχρι και κάποιο καπέλο. Όμως, η απώλεια δεν σταματά στα αγαθά καθώς ο δόκιμος καλείται να απομακρυνθεί από το ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού του, της οικογένειας του και να βρεθεί σε έναν άγνωστο χώρο, γύρω από άγνωστους ανθρώπους. Βέβαια θα μπορούσαν να είναι γνωστοί οι άνθρωποι αλλά άγνωστος ο σκοπός με τον οποίον τον πλησιάζουν εκείνη την ώρα για το μυστήριο που θα ακολουθήσει.

Και εδώ, έρχεται το δυστύχημα της εποχής μας. Έχοντας διαβάσει κάποιος την διαδικασία, αντί να σιγήσει και να επικεντρωθεί στην εσωτερική προετοιμασία που καλείται να τελέσει, αρχίζει να γίνεται υπερκινητικός, να τον οδηγεί η παρόρμηση της ανυπομονησίας για να δει αν αυτά που διάβασε, θα είναι αυτά που θα γίνουν και αν θα βρει λάθη. Ασφαλώς δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως αυτό κάνουν όλοι, σίγουρα όμως πολλοί μπαίνουν σε μια διαδικασία αποδόμησης πριν καν δομηθούν στην τελετουργία της Μύησης που ζήτησαν να λάβουν.

Κλείνοντας…

Καμία μύηση και ποτέ δεν δόθηκε με το ζόρι. Όλες οι μυήσεις δίνονται αφού ο δόκιμος το ζητήσει, περάσει τις δοκιμασίες και τη προπαρασκευαστική περίοδο του και μετά ετοιμαστεί καταλλήλως. Οπότε η «προετοιμασία» αντί να βοηθήσει, εν τέλει οδηγεί στην απομάκρυνση από τον τελικό στόχο που είναι ο μυούμενος να γίνει Μύστης.

Περί της αξίας της Μύησης αλλά και της γενικής διαδικασίας που εννοείται σε αυτή, θα συνεχίσουμε στο επόμενο άρθρο. Στα σχόλια μπορείτε ελεύθερα να εκφράσετε τις απορίες σας ή αν θέλετε να μάς γνωρίσετε καλύτερα και να μάθετε για το Μυητικό Ιερατικό Έργο του Ναού του Όφιου Ερμή, μπορείτε να επικοινωνήσετε απευθείας στην καρτέλα επικοινωνίας.

Μέχρι την επόμενη φορά, ευλογημένοι να’στε!